XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Goian aipatutako bigarren elementua hauxe da, alegia; urte horietan literatura eta literatur eginkizuna kultur egoera edo estatuto berri bat izaten hasten da euskal gizartean.
Ordurarte literaturak, edo, hobeki esan, euskeraz idatziak, gehienetan, eta olerkari batzuk izan ezik, bere funtsezko arrazoi eta zuribidea helburu ezliterarioetan, batez ere, linguistikoetan, aurkitu ohi zuten, alegia, Elizaren eta apaizen erlijio ekintzan.
Hemendik aurrera, euskera idatziak, zinez
Baina, argiro esan behar da euskal literaturaren sorrera berria euskeraren helburuei eta inguruko bertatik bertako beharrei azpiratu eta menderatua dagoela oraindik.
Literatura hizkuntzaren serbitzari edo antzeko zerbait da, bere izaera espezifikoki literarioa: galtzen duelarik.
Euskal idazkera gero eta literarioagoa bilakatzen ari da irakurle berrien izaerak eta existentziak bultzaturik; bultzada hori bi literatur alderditan nabari daiteke, alegia, alde batetik, aitzinatik erabilitako moeten desarroiluan, esate baterako, olerkian; beste aldetik, moeta berrien sortzean; hemen ezarri behar dugu euskal nobelaren sorrera.
Lehenbiziko nobelariek beren testuei ematen dieten izenak berak egiztaten bide du azalpen edo interpretapen hori.
Euskal irakurleak bereganatu, ugaldu eta gehitu nahi baldin baditu, liburu erlijioso eta zientifikoaren gehiegizko didaktismotik
Helburu honen on beharrez euskal idazleak sortutako testuak
Egileak berek testu horiek